Ik ben julie en ben 6 jaar geleden mijn dochter verloren aan kanker. Marie was 3.5 jaar en heeft in deze korte tijd 7.5 maand gevochten tegen dat klotebeest in haar lijf. Momenten van onmacht en diep verdriet, overspoeld van tsunami’s emoties. Angsten die zo groot leken dat ik het niet kon overzien maar toen, toen was Marie er dus op de een of andere manier als mama vind je een weg. Al moest je hem zelf aanleggen. Wij konden dat, wij gingen ervoor en wij zouden verdomme met ons 4 hieruit komen. Niets is minder waar geweest. Want deze intense strijd van 7.5 maand werd geen strijd meer, het was een einde, deze strijd werd een ongelijke strijd, een gevecht tegen een bierkaai. Een strijd die door dokters, familie, vrienden en vooral door Marie en onszelf als haar lijfwachten hoopvol werd ingezet maar plots sta je daar met heelder uitrustingen en komt die ene alleszeggende zin die alle hoop, alle toekomstplannen, al het leven in mij wegblaast. Wat in godsnaam doe je dan?
Mijn bedoeling met deze blog is om met jullie te delen wat mij is overkomen nadat Marie is gestorven. Wat voor me werkt, wat me bezighoudt, wat ik heb mogen ervaren en hoe ik ondertussen in het leven sta en nog steeds mijn waarheid aanpas als het me niet meer dient. Er zullen momenten zijn dat ik even terugga in de tijd. Niet iedereen weet wat er juist gebeurd en zo kan ik een beter beeld scheppen. Ook voor mezelf is dit heel bevrijden om te schrijven om te zien wat daar nog allemaal ligt. Er zijn wonden die littekens zijn geworden, niet zichtbaar maar door bepaalde uitspraken terug pijn beginnen doen. Zo zijn er ook nog steeds open wonden die ik op tijd en stond moet reinigen zodat ze op hun tijd ook kunnen genezen en littekenweefsel kunnen worden. Zo zijn deze 6 jaar voor mij een begin geweest van mijn reis naar mezelf. En deze reis wil ik graag delen met diegene die daar behoefte aan hebben.
Tot gauw.