Axelle was diegene die alles draaglijk maakte voor Marie. Niet zozeer met wat ze deed maar simpelweg met haar aanwezigheid. In de weekends waren ze onafscheidelijk en dat maakte dat Axelle regelmatig mee naar het ziekenhuis ging. Samen op het bed een ontbijtje doen, samen een liedje zingen, samen geheimpjes vertellen tegen elkaar. Die simpele dingen werden voor ons grootste dingen. Axelle was onbewust ook diegene die Marie terug de aanzet heeft gegeven om te leren lopen. Toen we de eerste keer terug naar huis mochten gaan met Marie kon ze niet meer lopen. De medicatie zorgde ervoor dat haar benen zo stijf waren dat ze niet meer kon gaan. Omdat Axelle daar vrolijk rondhuppelde en Marie daar na een tijd helemaal genoeg van had wilde ze dit ook. Ze probeerde het, en nog eens en nog eens. Met vallen en opstaan. Maar in die grote ogen van mijn dochter van 3 zag ik enkel vastberadenheid. Ze legde zich misschien wel neer bij het feit dat ze al deze medicatie moest krijgen maar stappen? Nee, dat gaan ze mij niet afpakken. Alles waar ze zelf iets in kon beslissen ging ze voor.
De moment dat we te weten zijn gekomen dat Marie niet meer lang zou leven moesten we dit ook vertellen aan Axelle. Hoe in godsnaam pak je zoiets aan??? Ik was nog van mening om haar te vertellen dat Marie in slaap zou vallen en niet meer wakker zou worden. Omdat het effectief zo zou zijn. De medicatie die zij kreeg tegen de afschuwelijke hoofdpijn ging haar zachtjes in slaap laten vallen. Samen met de rest van alle medicatie. Medicatie tegen de stuipen, medicatie tegen de pijn, medicatie tegen wat de fuck nog allemaal. De enige medicatie die we niet hebben kunnen krijgen was er eentje die haar terug beter zou maken. Na een gesprek met de spelbegeleidster werd ons echt op het hart gedrukt om Axelle te zeggen dat haar zus zou dood gaan of zou sterven. De zus waar ze dus maanden alleen heeft mee gespeeld thuis, geisoleerd van de buitenwereld. De zus waar ze zoveeel mogelijk bij wilde zijn. De zus waar ze telkens opnieuw wekelijks afscheid van moest nemen met tranen. Die zus, haar enige zus. Ja, die zou het niet halen. Hoe in godsnaam doe je dat? Heel vaag weet ik nog wel dat we dat gedaan hebben maar om eerlijk te zijn weet ik zelfs niet meer wat haar reactie was. We waren zelf zo overdonderd door de onnatuurlijke taak die we kregen. Maar wat ik me nog wel heel goed kan herinneren is een van de momenten waar Axelle bij haar zus op bed lag en over haar kale hoofdje streelde en een ketting op haar hoofd legde. Ze vroeg op een hele rustige manier. Marie, dan word jij toch een engel, waarop Marie haar ogen even open deed en zei : Als jij dat wil, ok dan. Zo simpel, zo eenvoudig, zo puur en echt. En daar nam Axelle genoegen mee.
Toen we thuis aankwamen zonder Marie weet ik nog goed dat Axelle zoveel mogelijk bij onze buurtjes wilde zijn. Zo gezellig was het niet. twee ouders die zijn platgeslagen. Met vuurrode ogen en als geslagen honden de hoogst noodzakelijke dingen verwezenlijken. Je zou voor minder weglopen. We hadden het wel gezegd dat Marie gestorven was maar wat betekent dat dan juist in haar beleving? Met momenten kwam ze naast me zitten en begon uit het niets over Marie. Het waren geen herinneringen maar ze vertelde mij dat Marie er was, ze wees de plek aan waar ze zat en vertelde me dat Marie blij was. Precies of het was de normaalste zaak van de wereld. Ze leek verbaasd als ik haar vroeg waar en wat ze bedoelde? Zie je ze dan niet mama? Ik dacht dat ze dit vertelde om me wat op te krikken maar als ik het de dag nadien terug vroeg kon ze ook op een heel normale manier zeggen, mama, nee ze is er niet. Dit maakte me wel nieuwsgierig. Wat is dat dan? Ik kreeg het gevoel dat ze dit niet verzon.
Jaren later kwam Axelle boos naar mij en vroeg ze waarom ze niet bij Marie kon zijn wanneer ze stervende was. Mama, ik zat daar beneden te kleuren. Waarom zijn jullie mij niet komen halen? Mijn hart ging sneller en mijn keel werd toegeknepen. De ikjes die allemaal wel hun eigen mening hadden. Zo luid begonnen ze te roepen dat ik niet meer kon nadenken. Julie, wat voor een slechte moeder ben jij? Hoe komt het dat je daar over hebt gekeken. Ik wilde in eerste instantie mezelf verdedigen. Ik wilde haar zeggen dat ze daar toen op dat moment geen behoefte aan had. Maar wat maakt het allemaal uit. Ik gaf mezelf de ruimte om daar een paar minuten over na te denken. Axelle, je hebt gelijk. Ik ben toen niet duidelijk geweest. Het spijt me dat ik je niet heb gezien. Dat mijn aandacht enkel bij Marie was. Lieve schat, voor ons was dat de eerste keer om zoiets heftigs mee te maken. Ik wist het ook niet. Ik was volledig in de war. Ik heb hier wel uit geleerd want ik beloof je dat ik in de toekomst jou duidelijk zal vragen wat jij wil. Raar maar waar, dat was voor Axelle voldoende.
De vraag waarom? Waarom moeten wij dit meemaken mama? Waarom toch? Buiten, ik weet het niet kwam er niet veel uit. Want ik begreep het in begin ook niet. Op de een of andere bizarre manier stootte ik op een boek dat ging over en zieltje die hier op aarde iets wilde ervaren. Man, dat is het!!!
Axelle, stel je voor dat jij daarboven hebt besloten om het stukje licht dat MEDELEVEN heet te ervaren op deze aarde. Marie heeft haar vinger toen opgestoken en gezegd : Axelle, als jij dat wil dan wil ik je daarbij helpen. Jij was zo blij, en vroeg haar wat ze daarvoor zou doen om jou te helpen. We zien wel. Ik zal wel iets verzinnen. Ze legt heel simpel uit dat als zij op jonge leeftijd als jouw zus zou sterven dat jij dan op heel jonge leeftijd mensen weet aan te voelen. Dat je door deze ervaring haarfijn zal aanvoelen wat er nodig is. Je zal voelen wanneer er woorden nodig zijn, je zal de kracht ontdekken van het luisteren, je zal de impact begrijpen van een omhelzing. Dat is MEDELEVEN. Wij, lieve schat papa en ik hebben dus op de een of andere manier ook onze vinger opgestoken. Vraag me niet waarom, of het nu een stom idee was of niet. een ding weet ik zeker. Dat ons verlangen daarboven aansloot bij die van jouw, die van Marie en die van Manou. Want Manou heeft ook haar vinger opgestoken en zij is hier ook voor een reden. Lieve schat, je hoeft dit niet te geloven maar dit is wat ik geloof.
Ze keek me bedenkelijk aan en na en paar minuten zei ze: ja, dat kan wel eens zo zijn. Ja, dat kan zomaar eens zo zijn! Wie weet. Ik weet dat het mij en mijn dochter de kracht heeft gegeven om verder te gaan. Het heeft me hoop gegeven. Het heeft me verantwoordelijk gesteld voor mijn keuzes. Want of ik het nu heb gezegd of niet, Axelle wordt in vertrouwen genomen, Zij is diegene die zich kan inleven als een van haar vrienden een opa verliest. Zij is een ongelooflijk, dapper, moedig meisje die nog steeds na het verlies van zus en van haar oma nog hoopvol is. Nog steeds plannen maakt voor de toekomst. Zij is diegene die me toen de kracht heeft gegeven om elke dag aan de schoolpoort te gaan staan en overstelpt werd met vragen. Waar ik de dag van vandaag nog steeds dankbaar voor ben. Zij is diegene die me heeft geleerd mijn hart terug open te stellen voor liefde. Zij heeft me geleerd dat het ok is om plezier te maken.
En nog steeds doet ze dat elke dag. Me er aan herinner dat ik mezelf mag zijn. Dat ik goed genoeg ben, dat ik niet hard moet werken en mezelf moet bewijzen om onvoorwaardelijke liefde te voelen. Het is niet iets dat je moet verdienen. Ik besta en dat is genoeg om liefde te ontvangen.
Of ik dankbaar ben voor mijn gezin? Een dikke vette Ja.
JA met hoofletters J en A!