Angsten komen en gaan, maar het zijn alleen angsten; het zijn geen feiten. Ik heb geleerd te luisteren, ze mee op te nemen in mijn team, zo werd alles mogelijk.
6 maanden geleden begon er van alles in mij te borrelen. Het idee om terug een blog op te starten is daar 1 van. Ik voelde dat ik dat moest doen maar snel daarna popten er minsten 1000 maartjes naar boven. Julie, gij zijt zot ofwa? Doe dat niet! Stop nu meteen! Zet dat idee onmiddellijk uit uw hoofd! Bannen die handel! Ik zeg het je, je gaat gekwetst worden. Komaan, wat is er de eerste keer gebeurd? Wil je dat dan nog eens meemaken? Na de eerste blog die eigenlijk zowat vanzelf is gekomen is dit een ander paar mouwen. Niet dat het lag aan inspiratie of aan een te kort aan woorden maar die berg van angst hield me serieus tegen om te gaan doen wat ik wilde. Ik durfde simpelweg niet. Ik was bang dat de pers opnieuw mijn woorden zou misbruiken. Ik leg hier even mijn leven bloot, mijn diepste gevoelens. Dus daar moest serieus wat tijd overgaan om toch de beslissing te nemen om het te doen en mezelf daarboven te zetten. Mezelf daar niets van aan te trekken en toch te gaan waarvoor ik hier ben. Als ik dit vertel krijg ik vaak de raad: maar deel dan niet alles of je moet niet helemaal eerlijk zijn. Dat werkt dus niet voor mij. In de tijd dat ik Marie heb moeten afgeven miste ik woorden om te omschrijven wat ik voelde. Vandaag de dag vloeien de woorden eruit. Zelfs zo erg dat ik niet kan volgen met opschrijven. Vaak schrijf en weet ik niet eens meer wat ik heb geschreven.
Gisteren voor de eerste keer op de knop “delen” gedrukt. Mannekes lief, als een klein kind dat niet weet of hij nu wel of geen ijsje wil. Een half uur heeft dat spelleke geduurd voor ik uiteindelijk op dat stom knopje heb gedrukt. Precies of mijn leven hing er vanaf. Na die bewuste druk op de knop heb ik mezelf letterlijk en figuurlijk bevrijd van die angsten om niet meer te schrijven. En daarvoor heb ik mezelf getrakteerd op een glas wijn. Goed gedaan Julie! Verdomme, je bent goed bezig. Het is je gelukt om uit dat web van gedachten te geraken die mij tegenhielden van het verwezenlijken van de dingen die ik wil neerzetten. Versta me niet verkeerd. Ik heb deze stemmetjes in mijn hoofd niet het zwijgen opgelegd maar ik ben gaan luisteren waarom ze me tegenhielden. En wat er zo bijzonder is ? Dat ik ze eerst als verdomde lastposten zag waar ik zo snel mogelijk vanaf wilde zijn. Maar als je echt luistert dan merk je dat ze je enkel en alleen willen beschermen tegen mogelijke pijnen, verdriet, teleurstellingen, enz. Ik heb dus al die ikjes die in mijn hoofd zoveel plaats namen laten uitpraten en dan was er plaats voor mijn verhaal. Ik wil dit zo ontzettend graag. Ik kwijn weg als ik mijn hart niet mag volgen. Ik heb jullie nodig. Ik begrijp jullie angsten, dank jullie wel dat jullie me zo beschermen. Komaan, laat ons dit samen doen. Voorzichtig maar wel samen. Wat denken jullie ervan? Laten we samen de wereld zien waarvoor ik hier ben. Ik voel me eindelijk terug onderweg. En er is niets fijner dan het gevoel te hebben onderweg te zijn. Welke ikjes houden jouw tegen om te doen wat jouw hart verlangt?
Bij deze wil ik jullie allemaal enorm bedanken voor jullie steun, de hartverwarmende woorden die mijn hart sneller hebben doen slaan, en één voor één het gevoel gaven dat het de moeite is om iets eerlijks te delen.
1000x dank!
En eerlijk: ik hou van mijn ikjes. Ik verzeker je, ik heb er een heleboel.
Groetjes
Julie