Ik wil iets delen met jullie van hart tot hart. Van ziel tot ziel.
Herken jij ook dat gevoel van niet genoeg zijn, niet genoeg hebben, niet genoeg kunnen, bereiken, weten, mooi genoeg, bezig genoeg, serieus genoeg, slank genoeg, gespierd genoeg, aanwezig genoeg, professioneel genoeg, noem het maar op. Nooit genoeg.
Ik ken deze vriend maar al te goed. Ik denk dat hij al heel vroeg in mijn leven een prominente plaats heeft ingenomen. Nog steeds word ik dagelijks geconfronteerd met dit niet-genoeg-beest. Ik werd zot van mezelf. Ik ben iemand die constant nieuwe dingen wil uitproberen. Ik ben constant bezig met mezelf beter te leren kennen. Ik spring van de hak op de tak. Ik zag dit altijd als iets wat ik deed, niet iets dat mij simpelweg Julie maakte. Allemaal dingen die ik afkeurde, die ik moest veranderen van mezelf voor ik kon/mocht zijn. Ik was niet gefocust genoeg. Het werd tijd serieus te worden. Ik keek op (en nog steeds) naar mensen die zo één waanzinnig talent/droom hebben en leven. Zoals een piloot, een kinderboekschrijfster, een bakker, een leerkracht, een loodgieter, maakt eigenlijk niet uit. Mensen die gewoon een keuze maken en daar volledig voor gaan. Ik wil van alles. Ik heb mezelf vaak de verweten dat ik gulzig was, te nieuwsgierig, te chaotisch, te vergeetachtig, te onduidelijk.
Deze dagen krijg ik veel dingen door. Veel inzichten over mezelf. Van wat wil ik nu echt genoeg zijn? Misschien is “Ben ik genoeg?” niet echt een juiste vraag. Wat als ik mezelf de vraag zou kunnen stellen "Ben ik vandaag genoeg Julie geweest?" Of "Hoe kan ik Julie meer zijn? Vandaag, morgen en elke dag?" Is dat niet waarom we hier zijn?
Want eerlijk. Hoe kan ik meer Julie zijn dan alles tegelijkertijd te willen doen. Gulzig opzoek gaan naar mezelf. Mijn hart volgen. Dingen beleven en willen delen met jullie. Echte structuur is er niet bij mij. Ik ben een pure chaos. Ik vergeet jouw verjaardag maar ook hoe oud ik word. Ik ben Julie. Ik begin iets te vertellen en in het midden van een verhaal ben ik weg. Mijn huisgenoten worden daar zot van. Ik ben ook steeds alles kwijt. Ik zoek mijn sleutels en vind ze uiteindelijk in de ijskast. Dingen die ik weg en niet meer terugvind. Daar word ik zot van maar (dat ben ik). Of ik vertel een verhaal waar ik zelf helemaal mee plat ga en geloof me, ik ben de enige die mijn grappen en verhalen leuk vind. Hoe zot is dat? Ik ben een leeuwin als moeder. Samen creëren, opzoek gaan en uitproberen, dansen in de keuken en onszelf vervelen omdat de inspiratie op is. Ja, dat hoort er ook bij. Vervelen is ook leuk. Ik ben gevoelig. Ik eet heel graag maar moet mij neerleggen bij het feit dat ik daar waanzinnige krampen van krijg omdat ik daar niets aan doe. Ik word ook heel lastig als ik lange tijd geen eten heb. Heel lastig! Ik ben (nu al wat minder) een doordrammer. Daarnaast ben ik heel creatief, kan goed luisteren, ik ben heel laagdrempelig, open, eerlijk en nieuwsgierig naar mensen hun verhaal, naar het leven. Ik ben iemand die altijd naar het mooie op zoek is in alles en iedereen. Ik verbind graag in kwetsbaarheid. Naast een dansje in de keuken en eens goed lachen sta ik altijd open voor een diepgaand gesprek. Samen zoeken, samen uitproberen, samen vinden, samen vallen, opstaan, durven springen. Dus hoe kan ik nog meer Julie zijn in dit leven dan gewoon mezelf de vrijheid geven mezelf te uiten.
Toen Marie ziek werd bracht ik geen enkele euro binnen. Ik was niet bezig met hoe professioneel ik moest zijn en welke kleren ik moest aandoen en hoeveel wallen ik moest wegwerken voor ik zou buitenkomen. Dat interesseerde haar geen barst. Ik heb me aan de zijde van mijn dochter meer Julie gevoeld dan waar dan ook. Mijn bestaan op dat moment bestond uit opstaan, aankleden (jogging) samen bezig zijn, spelletjes spelen, samen nieuwe dingen creëren, nog 5000 dingen die we binnen die 4 muren deden. Als ze sliep schreef ik en nadien was het avond en moest ik van die jogging terug in mijn pyjama kruipen.Ik was niet eens buiten gekomen. Waarom in godsnaam voelde mijn ziel toen vol aan in het ziekenhuis waar mijn dochter verbleef en ik uitkeek op de parking van het UZ Gent en niet wanneer alles in orde was? Geen zieken, geen bange dagen, geen pijn. Hoe komt dat?
Ik was meer dan mezelf. Ik was de beste versie van mezelf. Mijn dochter was mijn ultieme leermeesteres die me liet zien dat gewoon zijn genoeg was. Het feit dat er maar één Julie is en dat het mijn taak is om Julie te leven en neer te zetten. Ik heb me lang afgevraagd hoe het komt dat onze psychiatrische afdelingen steeds volzet zijn. Ik bedenk me net dat dit wel eens zou kunnen komen doordat we in een wereld leven die ons heeft aangeleerd dat we door te zijn niet genoeg zijn. Dat we eerst vanalles anders moeten bereiken om geaccepteerd te worden in wie we zijn. Hoe erg is dat?? Wie heeft deze onzin ooit de wereld ingestuurd?
De mooiste weg om terug te "zijn" is spelen. In deze tijden zijn vele mensen werkloos. Ga spelen. Spelen met kleuren, spelen met dansen, bakken, zingen, sporten, Whatever you like. Wat je hart sneller doet slaan. Just BE YOU! Niet te serieus. Je ziel heeft geen interesse in hoe mooi je schilderij is (Hoeft echt geen Monet of Picasso te zijn), hoe prachtig je danspasjes zijn en hoe toonvast je zingt. Eerlijk, het interesseert jouw ziel geen hol (geen rotte knop zou een vriendin van mij zeggen). De ziel (de echte JIJ) wil gewoon leven, liefhebben, spelen, beleven.
Love you homies and play yourself back home!