Er is niet zoiets als een recept voor een goede relatie. Het is een dropping in de jungle. Wij kiezen er dus zelf voor om gedropt te worden en daarboven op krijgen we te horen om het maar uit te zoeken zonder handleiding, kaart of kompas. Tegenwoordig zetten we zelfs geen kast meer in elkaar zonder handleiding. We gaan nog niet op reis zonder ons lijstje af te werken om ervoor te zorgen dat we ons zo goed mogelijk kunnen voorbeiden en indekken tegen al het kwaad en gevaar dat er op ons zou kunnen afkomen. Heb jij hier ook voor gekozen? Als we ieder voor zich gaan doen in de jungle , is de kans groot dat we er geen van beiden levend uitkomen. Het is daarom enorm belangrijk dat we elkaars zwaktes en sterktes kennen. Er moet een blindelings vertrouwen zijn. En nee, dat vertrouwen valt niet plots uit de lucht. Dat vraagt verdomd veel moed om jezelf kwetsbaar op te stellen. Een weg van vallen en opstaan en terug verder gaan.
De moment dat wij beiden dachten 8 jaar geleden dat we klaar waren met die jungle hebben anderen voor ons besloten om deze jungle nog maar eens te trotseren. Het idee om in de jungle gedropt te worden nadat je helemaal in elkaar bent geslagen. Ja, hoe doe je dat?
Hoe kom je erdoor als koppel? Er zijn momenten geweest dat we heel ver van elkaar stonden. Momenten waar we als broer en zus naast elkaar leefden. En zelfs momenten dat we precies vreemden waren voor elkaar. Er waren momenten waar we niet meer wisten waarom we juist bij elkaar waren. Beiden hebben we zo ons best proberen te doen om onze rugzak terug aan te krijgen en onze tocht verder te zetten. Gaande weg hebben we ondervonden dat we dit zo verschillend doen. Paul die als vader en als man zijn gezin, zijn dochter niet kon beschermen. Dat je als man in een situatie komt waar je jezelf machteloos voelt. Aangekomen op een plek waar kracht, verstand en geld niets kunnen veranderen aan de situatie. Ik lig als een gewond dier in mijn hol. Weinig woorden en weinig beweging was er nog te bespeuren in mij. Als moeder voelde ik me gefaald en machteloos. Moeder staat voor mij voor "leven geven". Ik kon mijn dochter niet het leven geven waarvan ik dacht dat zij recht op had. Beiden zijn we in het diepste van onze kern geraakt. We hebben van elkaar zowat alles gezien in deze periode. Weglopen van emoties, negeren van gevoelens, overtuigingen willen opleggen, proberen je beter voor te doen dan je jezelf voelt. Niet geconfronteerd willen worden met het verdriet van de ander. Zo hard je best proberen te doen om de pijn weg te duwen. Tot we beide tot het besef komen dat dit niet werkt. Dit vraagt een hele andere aanpak bleek achteraf.
Daar in die kilometers diepe put waar geen licht meer te bespeuren viel , stond ik compleet uitgekleed voor hem. In deze fase voelt het ook niet meer belangrijk wie of wat ik zou moeten zijn. Hier sta ik met al mijn wonden open en bloot. Daar in dat moment dat ik durf te laten zien dat ik niet sterk ben, dat ik bang ben, dat ik me schaam en dat ik het liefst dood wil zijn ; was hij. Niets zeggend maar wel met een blik dat het ok is. Hij neemt me vast. Dat is alles wat er gebeurd. En daar wordt het goud gesmeed. Dit is wederzijds. We vormen weer een team. Er is betrokkenheid, er is vertrouwen waardoor we onszelf kwetsbaar kunnen opstellen naar elkaar toe. Dit ontstaat niet zomaar. Daar is moed voor nodig om jezelf echt te laten zien.
Ruzies hebben ons gedwongen om nog duidelijker te verwoorden waar we behoefte aan hadden. Het proberen iemand te overtuigen van je gelijk heeft ervoor gezorgd dat we meer ruimte hebben gecreëerd om elkaar te laten zijn. Dat we allebei samen konden zijn met elk onze eigen overtuigingen. De ijzige koude wind die soms tussen ons heerste heeft ervoor gezorgd dat we stelselmatig terug warmte konden vinden bij elkaar door betrokken te zijn. Elkaars pijn en verdriet te durven zien. Met vallen en opstaan. We proberen en we proberen en we proberen. Vaak met vallen en opstaan. We zijn uiterst eerlijk tegen elkaar waardoor er geen misverstanden kunnen optreden. We spreken onze behoeftes uit. We zijn zoekend naar elkaar en naar onszelf. Door de periode hebben we gemerkt dat onze interesses niet meer dezelfde zijn. Maar er is een openheid. Ik ben bereid om zijn wereld meer te leren kennen. Ik wil weten wat mijn man bezig houdt, wat zijn hart sneller doet slaan, waar hij energie van krijgt en waar hij voor leeft. En hij is bereid om net hetzelfde te doen voor mij.
Die jungle doet wel degelijk iets met ons. Ze kleed ons bij momenten uit, ze verstijft, ze is genadeloos zoals de dood. Maar ze nodigt ons ook uit om met momenten ons ego te laten vallen, onze maskers en harnassen neer te leggen, onszelf echt te laten zien. Bij momenten dwingt ze ons er zelfs toe. Ze nodigt uit onze krachten te bundelen, verbonden te durven zijn, open te staan, blij te zijn met kleine stapjes, onze talenten in te zetten en onze valkuilen te herkennen. Zo kunnen we bewust kiezen welke richting we uit gaan. Zodat elke dag de moeite is. Apart of samen. Maar het liefst niet samen alleen.
Dus mocht je door het bos de bomen niet meer zien. Wees gerust : je bent niet alleen daar in die jungle. Als het leven dingen op je pad gooit , is dit een uitnodiging voor ons om het anders te doen. Het leven is niet tegen ons.
Liefs
Julie