Ons leven zit vol met dingen, situaties waar wij geen keuze in hebben. Op het moment dat wij die levensbepalende woorden voor onze neus geschoteld kregen dat ze niets meer konden doen voor Marie en dus had ik geen keuze. Ik kon niet zeggen: nee, je snapt het niet, ik kies voor Marie haar leven, niet voor haar dood, niet voor haar laatste dagen. Allee, dat is onze keuze dus hopla terug aan het werk! Maar toch bedankt dat je het vraagt. Het zou zo fantastisch zijn mocht dat kunnen maar zo werkt het niet. Ik kon dit accepteren of mezelf daar tegen verzetten en geloof me vrij ik heb meermaals gedacht dat ik golfbrekers zou kunnen breken met mijn vuist. Ik geloofde echt dat dit niet bij ons zou gebeuren, dat ik er wel voor zou zorgen dat dat niet zo was, Ik zou hemel en aarde verschuiven om de wereld te laten inzien dat ik Marie met gemak terug zou krijgen en dat dit legendarisch verhaal jaren later nog wordt verder verteld aan mijn kleinkinderen. Maar het is me niet gelukt om de golfbreker met een vuist kapot te slagen, het is me niet gelukt hemel en aarde te verschuiven om mijn zin te krijgen. Maar door al deze dingen te ondernemen, terug op te staan, terug te vechten, terug neer te gaan en na de 1000x terug recht te staan en te beseffen dat ik in het leven die bepalende, levensgrote veranderingen in mijn leven niet kan veranderen. Ik mag ze accepteren. Dat is vechten tegen de bierkaai! Ik geef mezelf de toestemming om te stoppen met vechten voor iets waar ik geen controle over heb. Van toen was het anders. Ik kies wel voor heel veel andere dingen waar ik wel controle over kon hebben, kiezen hoe ik er mee om zou gaan. De laatste week van haar leven in het ziekenhuis heb ik dus wonder boven wonder beslissingen gemaakt intuïtief waar ik een keuze in had. Ik kies ervoor om niet van haar zijde te wijken. Ik kies ervoor om alle momenten die we samen hebben aan te pakken met handen en voeten en intens te beleven. Ik kies ervoor om haar de vrijheid te geven om te gaan. Dat zij in geen enkel opzicht zich geremd voelt. Uiteraard staat dat haaks op wat ik wil maar niet kan en zal krijgen. Want ik wil een eeuwig leven voor mijn dochter, ik wil geen ziektes voor haar, ik wil dat ze leeft, speelt en ver weg kan blijven van alles wat haar ongelukkig en verdrietig maakt. Ik wil dat mensen in levende lijven kunnen ondervinden dat Marie net als mijn andere dochters een wonder is. Een geschenk voor de wereld. Ik wil dat ze mij overleeft. Dat zij mij binnen 50 jaar zegt waar ze voor leeft, waar haar hart van overstroomt, voor welke man ze heeft gekozen, dat ik samen met mijn man aan de deur wacht als ze in de verloskamer ligt, zien hoe hard haar kinderen op haar lijken. Wat haar hart sneller doet slaan, wat haar gelukkig maakt, wat ik als moeder misschien anders had kunnen doen. Die uren lange gesprekken tussen dochter en moeder over het leven. Dat wil ik!
Accepteren door eerst strijd te leveren, boos te worden mezelf te verzetten en te hopen dat ik de aarde zelf eigenhandig kan verschuiven. En omdat ik toen waarschijnlijk zo uitgeput was, daar halfdood lag op de grond, helemaal uitgekleed. Daar in dat moment gaf ik het op. Ik gaf de strijd op. Ik heb nooit, maar dan ook nooit Marie opgegeven. Maar wel de strijd. Denken dat dingen op me af mogen komen enkel als ze zich zouden aanpassen aan mij. Dat betekent dat ik niets aanvaard in mijn wereld dat niet in mijn comfortzone past.
Ik wilde dus van wereld veranderen of beter gezegd van lichaam, of van leven veranderen met iemand anders. En daarboven op had ik torenhoge eisen had. Want als ik mijn leven verander met dat van iemand anders wilde ik uiteraard ook dat de rest van mijn gezin dat ook zou doen. Dus ik wilde ons leven veranderen met dat van een ander gezin! Nu ben ik blij dat we daar niet toe in staat zijn om die drastische beslissingen te nemen. Want dit rotsachtig, brokkelig, oneffen, hobbelig, fucking heftig pad heeft me gebracht naar momenten van diep verbinding met mijn man. Ik dacht vroeger dat wij gewoon een ongelooflijk goed koppel waren en dat we niet dichter bij elkaar konden staan als toen. Dit is anders. Dit kende ik daarvoor niet. Het is dieper, intenser, gevoeliger en rijker dan ik ook gedacht had. Hetzelfde geldt voor mijn relatie met Axelle.
Mijn leven is niet breder geworden, in tegendeel. Mijn leven is kleiner geworden, simpeler, eenvoudiger. Minder mensen in mijn leven waardoor er meer energie overbleef voor mij. Ik heb leren mijn ogen te open. Ik zag plots dingen die ik nooit zag. Ik zag de natuur anders, dat vogeltje dat elke dag op dezelfde plek zijn ochtend- en avondlied zingt voor heel de buurt. Het enige verschil is dat ik ruimte vrij heb gemaakt om het op te merken, op dat moment kan beleven, geniet en meeneem als waardevol. Dus het gaat niet over je leven breder maken, meer mensen, meer weg, meer en nog meer. Het gaat over minder. Met een heldere blik opmerken wat er met je gebeurt van binnen als je rond je kijkt. Wat doen de mensen een voor een met mij? Wat bewegen ze in mij? Of die vierkante meter gras waar je bewust met je blote voeten op staat. Je ziet het gras maar als je dichter komt zie je geen vierkante meter gras maar miljoenen grassprietjes, je ziet insecten, diertjes die daar wonen die het hun thuis noemen. Het gaat niet over hoe alle andere mensen zien. Als het beter voelt om in de tegengestelde richting te gaan, doe dat dan. Meelopen met de rest daar zal de wereld niet door veranderen. Beleef en leef jouw wezen. Jouw zijn. En dat unieke stuk deel dat met de wereld. Want dat is je geschenk aan de wereld.
Tot gauw soulmates!