Moederdag, een dag die gevierd mag worden. Niet enkel de moeders mogen gevierd worden maar alle vrouwen. Elke vrouw heeft het moederschap in zich. Ik ben graag in gezelschap van vrouwen. Het geeft me een warme bedding, dat zacht dekentje dat ik nodig heb om mezelf veilig te voelen. De kracht van vrouwen die me supportert om te gaan staan als vrouw en als moeder in deze wereld. Niet gaan staan vanuit een mannelijke kracht, niet vanuit ego, maar vanuit die onvoorwaardelijke liefdesbron, die zachtheid, die waanzinnige brede moederkracht.
Wij vergeten soms hoe belangrijk moeders zijn. Wij zijn de opvoerders van de nieuwe leid(st)ers van deze wereld. Misschien is dat wel de mooiste taak die wij als moeders mogen neerzetten vandaag de dag. Hoe fantastisch is het niet dat wij als moeders verantwoordelijk zijn voor de nieuwe generatie? Het aanmoedigen van onze kinderen hun talenten, mee op zoek gaan naar hun levenswaarden, wat houdt hen bezig, wat wordt er van ons als moeder gevraagd van elk kind apart? Luisteren we wel echt? De dingen die voor onze generatie al niet meer werkten , waar wij nog steeds veel tegenwind in ervaren gaan zij veranderen en definitief neerzetten. En willen we dat niet o zo graag? Dat maakt dat de wereld blijft evolueren. Dat alles vraagt van ons als moeder om in het nu te zijn. Kleine momenten van pure blijdschap op te merken bij onszelf maar ook bij onze kinderen. Momenten van dankbaarheid kunnen voelen dat mijn kinderen mij als moeder hebben gekozen. Maar dat ik als moeder ook mijn kinderen heb gekozen om verder te kunnen en mogen groeien in het moederschap, om dichter bij mezelf te komen. Moederschap is een continue balans vinden tussen in het nu zijn, overdondert worden door emoties van geluk, complete frustratie, waanzinnige confrontaties durven aangaan. Is dat niet iets dat we mogen vieren als moeder, als vrouw? Dat wij hier vol vertrouwen en onvoorwaardelijk , bewust voor kiezen om dit aan te durven? Die liefdevolle moeders zijn nu meer nodig als ooit. Ik voel dat er veel aan het veranderen is en daar ben ik heel dankbaar voor dat onze kinderen andere dingen vragen van ons als moeder dan wij toen we jong waren. Zij vragen om echt te zien, om echt aanwezig te zijn, te durven naar binnen gaan, te durven uitspreken, durven onze eigen moederlijke intuitie te gebruiken, onvoorwaardelijke steun.
Als moeder weet ik van mezelf dat ik bij momenten heel afwijzend kan zijn. Dus ik wijs bij momenten mijn kinderen af, hun gedrag, hun houding, maar daarbovenop wijs ik mezelf waarschijnlijk nog het meeste af. En omdat wij mensen zijn kunnen we dus gedachten over gedachten hebben en wijs ik mezelf nog een keer af op de gedachte die ik daarrond heb. Ik ben een mens en maak fouten! Maar hoe langer hoe meer heb ik geen nood meer om de perfecte moeder te zijn. Ik wil een moeder zijn die ook fouten mag maken, die deze mag uitspreken naar haar kideren. Een moeder die durft te vragen aan haar dochter of ze de laatste week weer veel comentaar heeft gegeven. Hoe fantastisch is het dan dat je dochter eerlijk en oprecht durft te zeggen :" mama, ja echt waar! het is deze week weer erg !" Natuurlijk wil ik liever constant die steunende, liefdevolle moeder zijn. Maar wij als moeders hebben ook ons verleden mee. Wij hebben elk ons verhaal. Ik wil mezelf graag de vrijheid geven om te kunnen groeien in het moederschap. Ik wil mezelf ook de vrijheid geven om mijn waarheid ten allen tijde bij te stellen als het mij niet meer dient. Ik denk dat ik als kind graag had geweten waarom mijn moeder bepaalde dingen niet of net wel deed. Dan kon ik dit als kind misschien beter kaderen en hoefde ik mezelf niet de schuld te geven van spanning, ziekte of ruzies. Kinderen zijn zo ontzettend slim, voelen alles aan, ze toetsen hun gevoel af maar als dit wordt ondermijnd , wordt afgeblokt omdat het te confronterend is voor ons ; dan begint een kind te twijfelen aan zijn eigen gevoelens en aan zichzelf.
Moeders, zij zijn onze toekomst, wij als moeders leggen de basis, wij zijn die broodnodige liefdevolle basis waarin zowel wij als ons kind op ontdekking gaan naar onszelf. Laten we onszelf en onze kinderen de vrijheid geven hoe we met elkaar in contact mogen zijn. Als we in het nu zijn, kunnen we bewust kiezen, onderzoeken. De ene keer zal dat lichamelijk zijn, de andere keer in onze woorden, in conflict, in afstand, in de verf. In zoveel verschillende vormen kunnen we verbonden zijn. En weet: zelfs in afstand ben je verbonden !
Dus vandaag ik wil de moeder in mij eren. De onzekere moeder die het merendeel van de tijd het gewoon niet weet, die angsten eert en die het afwijzende stuk in zichzelf wil beschermen om gekwetst te worden. Dat gevoelige deel in mezelf dat zelf als moeder ook een moeder nodig heeft om op te steunen. Maar ik vier ook mijn moederinstinct, mijn onvoorwaardelijke liefde naar mijn kinderen toe, mijn steun die ik geef, mijn diep respect naar mijn kinderen toe, mijn bewondering voor hun eigen zijn, mijn veerkracht.
Eer de moeder in jezelf! Ik wens het jullie allen toe !
tot snel
Julie