Vorige week had ik het met een vriendin over ons verlies. Zij over haar verlies en ik over het mijne.
Als je iemand verliest wordt je de eerste weken gedragen door iets dat groter is dan jezelf. Je denkt dat je de wereld aankan. Je snapt er niets van maar tegelijkertijd geeft het je de mogelijkheid om een viering in elkaar te steken waar je perplex van staat. Je leest een tekst van 5 blz. voor en achteraf ben je dus ook nog in staat om een luisterend oor te bieden aan al diegene die even de drang voelen om iets te zeggen.
Er was geen enkel moment dat ik op voorhand had gedacht hoe de viering van Marie eruit moest zien. Ik was daar tot op de dag van haar dood niet mee bezig. Ik was nog steeds hoopvol. De wonderen zijn de wereld toch nog niet uit. Wie weet is die halve procent geluk (hersenvliesontsteking) wel voor ons deze keer. NOT! Toch vindt je de kracht om er een uniek moment van te maken. Muziek komt naar je toe, teksten vloeien uit je vingers en foto's laten zich aan jou zien.
Het gevoel "Ik KAN DE WERELD AAN" was volledig weg een week na de viering. Ik kon dat gevoel niet meer oproepen en op geen enkele manier kon ik mezelf rechttrekken. Waar was al deze energie die ervoor zorgde dat ik het leven (of beter gezegd mijn leven) aankon. Waar was Marie, waar was al de hoop en waar was die immense kracht? Moet ik deze nu ook nog eens gaan zoeken ofwa? Nergens te bespeuren. Weg was het. Het gevoel van IK KAN DE WERELD AAN maakte al snel plaats voor WAAR BEN IK? IK KAN NIET MEER NADENKEN? WAT DOE IK HIER? HEB JE IETS GEZEGD? BEN IK HIER NOG WEL? HALLO, IS ER IEMAND? En dat vroeg zo waanzinnig veel energie van mij. Ik werd gestalkt met vragen van mezelf. Pure chaos. Chaos in mijn hoofd en in mijn gevoelens. Ik kon heel veel gevoelens zelfs niet plaatsen. Een ding wist ik zeker : dat was dat ik verdrietig was, dat zeiden ze toch tegen mij. Maar bij momenten voelde ik zelfs geen verdriet. Er bestaan dus van die momenten dat je dus niets meer voelt. Of dat je gevoelens zo heftig zijn dat je ze niet kan beschrijven.
Mijn vriendin staat voor me. Ik zie haar verdriet en haar wanhoop. Wat doe je als er enkel chaos is? Na twee welgemeende pogingen van mijn kant om gevoelens te schilderen geraakte ik lichtjes in paniek. Om eerlijk te zijn was ik op dat moment waarschijnlijk meer in paniek dan haar. Fuck! Julie, waar ben je weer mee bezig? Jij kan dat niet. Loop gewoon keihard weg! Kieke! Natuurlijk wilde ik keihard weglopen maar dat doe je niet. Langs de andere kant had ik nog een ander stemmetje dat me vertelde: rustig blijven Julie, laat die oefening los. Wees er gewoon. Julie, je voelt dat het niet werkt en je laat het los, knap echt waar. Het komt, je zal wel zien. Als coach en als mens is er niets krachtiger dan dingen loslaten die niet werken. Geen controle brengt onzekerheid in ons hoofd. Maar loslaten brengt je naar het nu. Toegeven dat dingen niet werken is lastig. Ons ego vindt dat maar niets. Maar loslaten, met mijn volle aandacht aanwezig zijn en vertrouwen op mijn gevoel.
We spreken de dag nadien af om te gaan wandelen. Op dat bankje in het bos valt het allemaal in elkaar. We voelen ons overal en nergens. We voelen ook alles en niets. Wat als we nu gewoon eens voelen. En daarbovenop onze gevoelens uitspreken? Ik voel me machteloos, ik voel me boos worden, ik voel zoveel angsten om verder te gaan, ik voel mij niet gezien en gehoord. Ik voel pijn op plekken die ik niet kan aantonen. Ik voel me onzeker. Ik voel mijn hoofd zwaar worden, enz... Wouw, een openbaring. Voelen is een bijzonder sterke manier om terug bij jezelf te komen. Ook wanneer je niet meer weet wie je bent. Voelen geeft ons de kans om in het hier en nu te komen. Je bevestigt voor jezelf wat je voelt en spreekt het uit. Dat is hetzelfde als aandacht geven aan een kind dat zit te huilen. Het kind stopt met huilen.
Dus lieve jij, mocht je het gevoel hebben dat je verkeert in chaos. just try this out and let me know. Je gaat naar binnen en geeft woorden aan wat is. Na een trauma gaan we vaak weg van onszelf. Niet omdat we dat persé willen maar omdat we ons niet meer herkennen. Wat er letterlijk gebeurt is dat we thuiskomen in een huis dat we niet herkennen. Dit huis is een plek die jullie samen hebben opgebouwd tot een thuis en voelt plots leeg en anders aan. Dat is gevoelsmatig ook. Ik ben nog steeds Julie maar ik herken mezelf niet meer. De waaier aan gevoelens herken ik niet in mezelf. Dat voelt aan als chaos, vreemd en niet thuis zijn. Voelen geeft je terug de kans om stukje bij beetje terug bij jezelf te komen. Je bent opzoek naar jezelf en je bent opzoek naar een manier om je terug thuis te voelen bij jezelf. Geef jezelf de tijd om eerst te voelen.
Just "BE" in nature!
You can't experience life without feeling life.
liefs Julie