Je bent dus net een paar maanden verder (als je al een paar maanden krijgt) en dan komt dat zinnetje op de proppen. Tot op de dag van vandaag weet ik dus niet wat ik ermee moet. Wat betekent dit eigenlijk echt en wat bedoel je er nu eigenlijk echt mee? Heb je "HET" al een plaats kunnen geven? Bedoel je dat "HET", Marie is? Bij deze wil ik je liefdevol vertellen dat Marie een persoon is en vrouwelijk. Ik zou je ook graag willen vertellen hoe het voor mij is. Als ik dit zinnetje hoor geeft me dat het gevoel dat "HET"(Marie) een schilderij of een kader is dat ik een plaats moet geven in mijn interieur. Dat "HET" (Marie) een vaste plaats moet krijgen. Precies of HET mag niet meer bewegen en daar voor de rest van mijn leven moet hangen. Dat geeft jullie misschien rust. Dat maakt dat het verlies overzichtelijk wordt voor jullie. Ik vertel je dat dat voor ons niet zo is. Er is veel in beweging en alles is z'n vaste plaats kwijt. Dus als je me vraagt of ik "HET" al een plaats heb gegeven zeg ik je heel liefdevol nee. Niet "nee" omdat ik nog steeds kopje onder ga, niet "nee" omdat ik mijn leven niet op de rails krijg, niet "nee" omdat ik niet verder wil. Ik zeg "nee" omdat Marie nog steeds een levend wezen is (zonder aards jasje aan). Zij groeit mee met mij en dat betekent dat ik haar geen vaste plaats kan geven maar zeker ook geen vaste plaats wil geven.
De meeste onder jullie hebben misschien kinderen. Als ik jullie de vraag stel: heb je HET (je zoon of dochter) al een plaats gegeven? Klinkt dat niet een beetje vreemd in de oren? Net hetzelfde is dat voor de mensen die een verlies hebben meegemaakt. Ik als mama van Marie neem Marie mee in mijn gedachten. Ik neem ze mee in mijn creaties, in mijn dromen, in mijn meditaties, in mijn schilderijen, mijn schrijven, in alles wat ik doe en waar ik kom. Zelfs tijdens een simpele boswandeling. Net zoals ik mijn andere kinderen meeneem. Als je een weekend weg gaat met je man of vrienden om eens lekker van de rust te genieten en dan zit je daar en praat je de helft van de tijd over je kinderen. Dat doen wij dus ook. Niet enkel praat ik over Axelle en Manou maar ook over Marie. En eerlijk, is dat niet doodnormaal?
Hetzelfde krijg je te horen als mensen een accident of traumatische gebeurtenis hebben meegemaakt. Je geeft dat geen plek in je leven. Je hele leven verandert door wat er is gebeurd. Ik denk zelfs dat het eerlijker zou zijn mocht je vragen of ik mezelf al terug een plek heb kunnen geven. Ben ik al veilige plekken tegengekomen tijdens mijn beklimming? Zo ja, hoe zien ze eruit? Het gaat dus niet over "HET" een plek geven. Gaandeweg leer je stukje bij beetje hoe je deze gebeurtenis op een dragelijke manier kan meenemen in je leven. Met momenten verandert dragelijk soms in aangenaam en aangenaam wordt zelfs af en toe eens vreugdevol en vreugdevol wordt zelfs met momenten een gevoel van diepe verbinding.
Dus lieve mens, kom je morgen iemand tegen die iets traumatisch meemaakt. Iemand die een liefdevol persoon verliest of iets heftigs meemaakt, heb de moed om echt te vragen wat er gebeurt vanbinnen? Heb de moed om te vragen hoe het echt gaat. Geef hen jouw schouder om op te huilen en geloof me dat er niemand van wakker ligt dat jij mee huilt. Neem me vast, luister echt naar me, vertel vanuit jezelf, kom bij me langs, leg je hart bloot. Want lieve mens, als je de moed hebt om dit te doen dan wacht er je een hele bijzondere verbinding. Een verbinding waar iedereen van ons naar hunkert. Een verbinding waarin we allebei mogen zijn. Niet alleen ik maar ook jij.