Lieve Marie,
Vandaag 8 februari wist ik om 10u nog niet dat het de laatste uren zouden zijn dat ik je in mijn armen zou kunnen vastnemen. Ik wist toen nog niet dat jij voor jezelf besloten had om om 17u je laatste adem uit te blazen. Ik weet nog goed dat ik naast je lag en dat ik ‘s avonds schrik had om in slaap te vallen. Stel dat ik iets mis. Stel dat ik niet wakker word en jij vertrokken bent zonder ik daar iets van heb gemerkt. Ik wil niet dat je alleen moet vertrekken. Ik ben bij je. Heel dicht bij je. Ik weet dat ik er kapot van zal zijn en toch is dit de plaats waar ik het liefst ben. Naast jou, met jou en bij jou. Vlak bij jou. Mijn armen als klauwen rond jou. In het begin dacht ik nog dat jij mij nodig had maar vandaagweet ik wel zeker dat jij dit alleen kon maar dat ik als volwassen vrouw jou nodig had. Ik kon dit niet alleen. Ik wilde niet. Maar jij wist diep vanbinnen dat ik, wij, als gezin dat zouden kunnen. Zonder een woord te zeggen heb je me dat duidelijk gemaakt dat wij mensen meer veerkracht hebben dan we denken. En vandaag zou je me zeggen : Mama, zie je wel, i told you! ik wist waarom ik jou als mama had gekozen. Ik geloof in jou. Een gevoel van vertrouwen. Iets wat ik me tot voor kort niet kon toedichten.
Deze sombere grijze doodgewone dag staat haaks op wat ik 7 jaar geleden met jou heb mogen beleven. Ik voelde onmacht, pijn, verzet, verdriet maar deze dag werd overgoten door onvoorwaardelijke liefde. Een dag waar jij een zaadje hebt geplant in mij. Met veel respect en enorme warmte groeide het en op tijd en stond me liet stilstaan. Je liet me zien dat je niet helder kan zien met je verstand en met je emoties. Dat je enkel en alleen met je hart helder kan zien en kan voelen wat er echt is. En dat heeft me gevormd tot vandaag, dat ik niet meer moet geloven dat er meer is. Er is een diep weten dat wij als mens niet enkel mens zijn omdat we een lichaam zijn.
Dus lieve schat, vandaag gaan we ervoor. Zoeken we de zonneschijn, de verbondenheid, de kracht, de liefde; niet onder een steen, niet in het donkere bos of ver van ons. maar diep in onszelf en laten we de wereld verdomme zien dat jij diep in ons leeft. Voor mij ben je groot maar grappig genoeg merk ik je op in de kleinste dingen. Een kleine omhelzing, een bijna onzichtbare blik die ik heb opgemerkt, een tasje warme thee, een dekentje, een bad, een woord waar ik warm van word.
Kleine grote Marie,
Elke dag nog ben ik dankbaar dat jij mij hebt gekozen om dit pad samen met jou te beklimmen, te bewandelen en te delen. Met vallen en opstaan. Maar wonder boven wonder vind ik telkens weer de kracht en de moed om na elke val (en geloof me het zijn er veel te veel naar mijn goesting) weer recht te kruipen, en na een tijdje terug op pad te gaan.