Als ik zo terug kijk op de 7 jaar die ik zonder Marie heb door gebracht , zijn er echt heel duidelijke keerpunten geweest in mijn leven. Keerpunten die mijn leven drastisch hebben veranderd . Als je er middenin zit , denk je dat je er niet meer uitgeraakt. Het sleurt al het leven uit je. Het dwingt je om een tijdje alleen te zijn met jezelf om vandaar weer te bepalen welke richting je wil uitgaan. Eén van de eerste dingen die ik uitsprak voor mezelf toen Marie overleed was: "Ik vertik het om een verbitterde vrouw te worden!" Ik had sterk het gevoel dat ik plots voor twee moest leven. Al wist ik niet hoe ik er toen moest aan beginnen. Ik lag daar onder dat dekentje met twee opgezwollen vuurrode ogen van het huilen, weet je nog! Als een gekwetst dier kwam ik amper mijn hol uit. Verlamd van pijn.
In mijn boek beschreef ik dat Axelle me regelmatig doodgewoon kwam melden dat Marie er was. Ze kon me vaak aankijken vol verbazing over dat ik dat niet zag. Toen ik bij mijn therapeut zat , vertelde ik haar dat ik niet wilde en kon geloven dat de dood van Marie voor niets was. Marie, mijn dochter is 3,5 jaar en heeft van die enkele jaren nog eens 7,5 maand afgezien. Elke vezel in mijn lichaam kwam in opstand als ik mezelf wijsmaakte dat haar dood zinloos was. Dat zal voor velen wel zo zijn maar ik was en ben haar mama. Dat maakte dat ik voor mezelf kon uitmaken dat haar leven en haar dood mij zouden veranderen. Dat zette me aan het denken. Kort na de viering van Marie kreeg ik een boek van een hele goede vriendin. Als een gulzig dier nam ik de woorden op als voeding en energie voor mijn lichaam en geest. Elk boek dat in mijn handen terecht kwam was een stapje, een lichtpuntje, een strohalmpje dat ik met beide handen vastgreep om overeind te blijven. Zeker toen het zo ontzettend donker werd rondom mij. Woorden gaven me hoop. Verhalen gaven me het gevoel dat ik niet alleen was. Samen op zoek naar antwoorden. Keerpunt: van dood naar hoop.
Ik werd nieuwsgierig. Ik las boeken over de dood, over leven na de dood, ik las verhalen over mediums die contacten legden. Op dat moment kon het me weinig schelen wat mensen van me dachten. Wat had ik te verliezen en diegene die ik echt wilde was er niet meer. Ik was platgeslagen. Ik kon niet dieper zitten. Toevallig kwam ik een kennis tegen in de supermarkt die me een naam gaf van iemand die contacten zou leggen. Vrijdag in de vroege avond bel ik deze dame op en krijg een uur lang een opsomming van gebeurtenissen die ik samen met mijn dochter had meegemaakt. Ik stond perplex, de tranen rolden over mijn wangen tijdens ons gesprek. Ik haakte af en wist niet zo goed wat er mij nu net overkomen was. Ik had een diep vertrouwen in deze vrouw en begon te geloven in iets dat we niet met ons blote oog kunnen zien, niet kunnen aanraken met onze handen. Zoals de kleine prins het zou zeggen: Ik zal je een simpel geheim vertellen: Alleen met ons hart kunnen we zien. Dat wat echt telt, kunnen onze ogen niet zien. Van hoop naar geloof
Na verschillende bijzondere afspraken bij deze mooie , warme, oprechte en pure vrouw weet ik nog dat er in mij een honger zat naar meer. Ik geloofde alles wat ze zei. Ik voelde dat Marie er was maar het was nog altijd iets dat ik bij haar moest komen halen. Ik kon het zelf niet. Het moment dat ik haar dit vertelde sprak ze me over een school in Engeland waar zij zelf ook naartoe ging. Zwanger van mijn jongste dochter en vol emoties besloot ik om dit gewoon te doen. Het was nu of nooit. Ik was zwanger dus de kans zat erin dat ik na de geboorte daar geen ruimte meer voor zou vinden. Zo gezegd zo gedaan. Ik zei tegen Paul dat ik voelde dat ik daar naartoe moest en op dat moment was ik vastbesloten dat ik dit alleen zou doen. Maar heel onverwachts kwam er uit Paul zijn mond: Jij denkt toch niet dat je alleen gaat? Als Marie daar is wil ik mee. Arthur Findley collage heeft me rust gebracht. Ik heb daar in levende lijven mogen ervaren dat wij als mensen allemaal contact kunnen maken met deze wereld. ieder van ons heeft een unieke manier om in contact te komen met overledenen. Daar op die plek heb ik heel duidelijke boodschappen kunnen overbrengen en zoveel mooie ervaringen beleefd. Ik was ineens in staat om dit ook te doen. Daar heb ik de eerste stappen gezet om mezelf weer in vertrouwen te nemen. Ik mag op mijn gevoel vertrouwen. Wat ik voel is juist. Daarbovenop heeft dit geloof plaatsgemaakt voor een diep weten dat er meer is en dat ik daar ook nog eens deel van uit mag maken. Er is geen drang om mensen te overtuigen. Ik ben zo ontzettend dankbaar dat ik weet dat Marie er is. Dat ik weet dat ik in staat ben om contact te maken met haar. Een diep weten dat ik altijd verbonden ben met haar. Keerpunt: van geloof naar een diep weten en vertrouwen in mij.
Ondertussen zijn er ook op andere vlakken veel keerpunten geweest. Tijdens deze periode weet ik nog dat ik bij de therapeute zat en ik zei dat ik ervan overtuigd was dat haar leven niet voor niets is geweest. Dat ik daar iets mee moest. Ik voelde dat heel diep vanbinnen maar ik kon niet zeggen op welke manier ik dit vorm moest geven. Ze liet me een website zien van een opleiding voor kunstzinnig dynamisch coachen. Het moment dat ik de site open voel ik gewoon dat ik daar moet zijn. Ik schrijf me in. Dit is het. Mijn gevoelens schilderen. Ik ben daar meermaals diep geconfronteerd geweest met mijn eigen pijn, verdriet, angsten. Daar heb ik mijn liefde voor kunst teruggevonden. Niet enkel de liefde voor kunst maar nog steeds verbaast het me hoe kunst je lijf in beweging kan brengen, hoe vastzittende emoties terug ruimte krijgen en hoe kunst de kern naar boven brengt. Hier op deze school waar ik mezelf 5 volle jaren gegund heb. Dat was ook een keerpunt. Niet meer wegduwen maar voelen, beleven en ruimte geven aan mijn emoties ; schilderingen werden ingezet als communicatiemiddel. Zingen over hoe mooi ik ben, al dansend emoties voelen. Al deze technieken hebben me stapje voor stapje dichter bij mezelf gebracht. Docenten en medestudenten gaven me de veilige bedding die ik nodig had om het te voelen. Keerpunt: van een diep weten en vertrouwen naar voelen.
Hier in dit moment van voelen bepaal ik onbewust wie ik ben. Wie ik ben en waar ik voor sta. Al is het nog niet altijd even duidelijk maar ik weet wel dat creëren een deel van mij is. Zonder enige vorm van kunst ga ik dood. Ik besef ook dat ik iemand ben die open en eerlijk wil delen. Mijn waarden vormen mij. En nu krijg ik de kans om vanuit mijn ervaring mijn waarden te leven. Open en oprecht, verbinding met mezelf en anderen, creëren en authentiek kunnen zijn. Authentiek zijn betekent niet dat ik geen angsten heb maar dat ik net mijn angsten mag delen en vanuit een plek in mij mag praten waar ik mijn angsten kan erkennen en eren. Dat betekent niet dat ik het allemaal weet. In tegendeel, dat geeft me het recht om fouten te maken, het niet te weten, op zoek te blijven naar de persoon die ik ben. Authentiek zijn betekent voor mij dat ik bij mezelf mag blijven. Keerpunt: van voelen naar leven
Als je eindelijk tot het besef komt dat je hier bent om jezelf te beleven. Dat het belangrijk is om juist jou te zijn en niemand anders dan komt er een enorme vrijheid. Want jij hebt iets wat anderen niet hebben. Jij hebt iets wat anderen inspireert, boeit, helpt. Iets dat enkel jij hebt. Nu ik rondom mij kijk ben ik ieder persoon die een stukje van zichzelf deelt zo ontzettend dankbaar. Ik ben verbaasd over wat ze me brengen, me aanreiken, mij kunnen geven zodat ik vanuit mezelf meer kan en mag gaan stralen. In elk van ons zit iets dat ons ons maakt. En dit gaat niet over welk werk je doet. De persoon aan de kassa die een glimlach geeft en oprecht vraagt hoe het gaat met me kan mij het gevoel geven dat ik ertoe doe. Jouw medicijn is iets dat je dagelijks leeft, los van welk werk je doet. Je doet het omdat jij jij bent. Ik heb net zoals velen onder ons niet gekozen voor dit pad maar ik heb er wel het mijne van gemaakt. Keerpunt: van leven naar delen en geven
Keerpunten ontstaan in momenten van pure chaos, immens verdriet, niet meer weten waar naartoe. Daar in die momenten. Als er geen chaos is , is er geen reden om iets in vraag te stellen. Als ik Marie niet fysiek verloren was had ik nooit op zoek gegaan naar meer. Had ik nooit geloofd in meer, had ik niet geweten, niet gevoeld, niet geleefd wat ik nu leef en al zeker niet gedeeld en gegeven vanuit die plek in mij. Dus wees mild voor jezelf. Laat het toe en vertrouw op jouw keerpunten die je telkens een stapje dichter brengen bij jou.
Keerpunten geven je de mogelijkheid om stil te staan en vanuit stilte anders te kiezen. Iets dat op dat moment beter bij jou past. Zo ontvouwt je pad stukje bij beetje. Stap voor stap zodat het overzichtelijk blijft.
Liefs
julie