ROUWEN = ECHT LEVEN!

Een kind verliezen is iets wat je hele leven verandert. Het is iets dat je niet ziet aankomen. Je bent niet voorbereid op deze gebeurtenis / vernieling in je leven. De Dood klopt niet aan de deur met de vriendelijke vraag of hij binnen mag komen als het ons past. Want jij en ik weten wat we zouden antwoorden. Als je hem van ver ziet aankomen beslis je al om alle deuren een extra slot te geven en een hele omheining te zetten van prikkeldraad. Een leger voorzien met kanonnen en een muur die ons afsluit van al het leven, alle mogelijkheden en kansen. We willen wel graag kiezen voor leven maar dan liefst op onze voorwaarden. We willen niet afzien, we willen geen verdriet, pijn of teleurstelling voelen. Waar kiezen we dan voor?

Mijn leven is als een vaas kapotgeslagen op de grond, ze is niet gevallen van een tafel. Iemand heeft ze met volle kracht op de grond gesmeten. Daar lag mijn leven in stukken op de grond. Elke scherf was een gebeurtenis of een persoon in mijn leven die zorgde voor die complete, vlakke en prachtige vaas. Die was er dus niet meer. Het was dus mijn taak om mijn tijd te nemen om al deze stukjes een voor een vast te nemen en mezelf de vragen te stellen of ik dit stukje (persoon of gebeurtenis) nog wel wil in mijn leven? Mocht ik dit nog willen, welke plaats zou hij of zij dan nu krijgen? Mijn vaas was stevig en was mooi. Misschien zelfs een beetje te perfect waardoor de buitenkant belangrijker werd voor mij dan de binnenkant. Ze leek wel op een prachtige Chinese vaas. Maar een Chinese vaas past niet bij mijn persoonlijkheid. Mijn vaas is dus een schaal geworden, een klein schaaltje. Een ruw, oneffen schaaltje dat meegroeit met mij. Dat beter past bij mijn persoonlijkheid. Ik heb dus elk stukje vastgenomen.

Zo een gebeurtenis / vernieling zorgt ervoor dat je grote kuis mag houden in je eigen huis, mijn huis mijn binnenste. Dat vraagt om eerlijkheid naar jezelf toe. Past dit nog wel bij mij? Dient het mij nog? Zo niet: vuilbak! Minder scherven betekent ruimte, ruimte voor nieuwe dingen, nieuwe mensen. In het begin is dat eng maar ik wens het mensen toe om je leven eens op de grond te gooien en echt de tijd te nemen om te onderzoeken of jouw leven nog wel degelijk bij je past. Misschien is het verhaal dat jij vertelt niet meer het jouwe, misschien is het een verhaal dat verwacht wordt van jou. Misschien is het een verhaal van je ouders, de maatschappij, je werk of je relatie. Ik, wij hebben het recht om ons eigen verhaal te beleven, neer te zetten en vooral te leven.

Het leven heeft van mij een ervaringsdeskundige gemaakt van wat echte mensenpijn is en wat dit doet met ons. Het heeft me laten voelen wat het echt is om pijnen te hebben op plaatsen waar ik het bestaan niet van af wist. Leven heeft me geleerd om mezelf te geven, over te geven, erin te gooien, te aanvaarden, ten volle. Voortdurend lerend, luisterend, experimenterend. In hoogtes en laagtes, verdriet en pijn, vreugde en verbinding, in moeilijkheden, onzekerheden, in vriendschap, moederschap, zusterschap, vrouw zijn, sterk zijn, breken, bloot geven, zoeken, verdwalen, vinden, in alles, maar dan ook echt in alles. Dat is leven, dat is ECHT leven. Het liefst zou ik het woord rouwen willen veranderen in groeiproces naar mezelf, in mezelf en door mezelf en vooral voor mezelf.

Liefs

Julie