Ondertussen bestaat het Mariefonds 6,5 jaar. Van het moment dat er helemaal niets meer is om voor te gaan staan. Niets om voor te vechten en alles rondom jouw dood lijkt te zijn is er gaandeweg bij mensen een zaadje geplant. Dat zaadje heeft water gekregen op de moment dat alles dood was, complete stilte rondom ons allemaal. Marie is gestorven. En dan plots ontstaat er uit dat kleine grote meisje een fonds. Dat moment doet ons allen bewust of onbewust terug kiezen voor het leven. Een zaadje dat in 6,5jaar is uitgegroeid tot een volwaardige boom die ervoor zorgt dat kinderen terug even ademruimte krijgen. Die zuurstof brengt in situaties die uitzichtloos zijn, in situaties waar angst en onmacht soms de bovenhand nemen. Niet enkel de kinderen maar ook wij,de mensen die verbonden zijn met het fonds. Elk van ons haalt zijn voeding uit het Mariefonds. Persoonlijk heeft het Mariefonds me al veel gebracht, uitgedaagd en een bredere kijk gegeven op het leven en dat doet het nog steeds.
Ik weet nog dat ik als kind altijd zweetaanvallen kreeg als ik mijn nieuwjaarsbrief voor moest lezen. Door het Mariefonds werd ik met momenten uitgedaagd om mijn verhaal te komen vertellen voor scholen, bedrijven en organisaties. En compleet verbaasd was ik over hoe ik dat deed, hoe de woorden uit mijn mond vloeiden. Het praten over deze drastische gebeurtenis in ons leven gaf niet enkel mij, maar maar ook de mensen een goed gevoel. Het opende deuren. Het zorgde voor verbinding. Misschien wel iets waar iedereen van ons onbewust of bewust naar opzoek is. Dat is iets waar wij als fonds voor staan. Verbondenheid creëren op verschillende manieren. Niet enkel in de ziekenhuizen maar ook op onze kerstmarkt proberen we er voor te zorgen dat er genoeg momenten zijn van verbondenheid. Geen competitie maar samen voor iets gaan dat ons allen aangaat (onze kinderen, onze medemens).
Samen naar het ziekenhuis gaan en daar met de sterrenwachter zijn. Wat dat met mij doet? Ik kom daar aan en trek het pak van de sterrenwachter aan. Samen met de psychologe en een bijzondere vriendin loop ik met een heel klein hartje rond op de afdeling kinderen Oncologie. Ik stap de kamers binnen en ben mezelf heel erg bewust van het feit dat ik ook aan de andere kant heb gezeten. Ik weet hoe het voelt om daar te zijn. Ik zie de kids daar liggen zoals Marie daar heeft gelegen als ze net een chemo heeft gekregen. Niet dat ik de behoefte heb om met deze mensen dingen te delen maar daar sta ik als sterrenwachter aan de andere kant. Man, wat had ik graag terug daar gestaan. Alles komt terug zo dichtbij en lijkt tegelijkertijd zo ver weg. Voor ik het goed en wel besef sta ik voor de deur van de kamer waar wij afscheid hebben genomen van Marie. Dat kamertje in de hoek met uitzicht op het immense park dat UZ Gent voorstelt. Ik geef mezelf de ruimte om te zien wat er komt. Mocht het niet lukken dan ga ik naar buiten. Maar dat doe ik niet. Ik blijf staan en zonder woorden maak ik in de kamer waar mijn dochter de strijdbijl heeft neergelegd contact met het kind dat daar verblijft. Verschillende emoties maar één gevoel blijft sterker dan de rest. Ik voel me dankbaar. Het is of ik graag deze dankbaarheid zou willen uitspreken maar dat gaat niet in dat pak. Ik probeer zonder woorden mijn dankbaarheid te tonen via de sterrenwachter. Op dat moment wordik uitgedaagd om niet in woorden te gaan maar in gebaren, aanrakingen, spelen, bewegingen en gebaren. Ik heb dat grote immense pak aan en toch voel ik dat ik echt contact kan maken met deze kinderen. Kinderen die aan buisjes hangen, kinderen zonder haartjes, kinderen die ondanks ze zich slecht voelen verwonderd kijken naar mij. Kinderen die zich rechtzetten en een knuffel willen geven. Met momenten word ik diep geraakt door de glimlach die er verschijnt op de gezichtjes van deze ongelooflijk harde vechters. Hoe bijzonder is dat. Ik als volwassene, ik als mama van Marie die daar ook heeft gelegen voel me even klein worden en voel tegelijkertijd dat ik zoveel groter wordsamen met deze kinderen. Als we de isolatiegang instappen zie ik daar in mijn rechterooghoek het roze fietsje staan. Het fietsje dat zo goed als altijd voor onze deur stond. Daar heeft Marie zoveel op gefietst. In deze kamers mag ik niet binnen. Ik moet achter het raam blijven staan. Dit is nodig voor eventuele infecties die ze kunnen oplopen. Ja, dat weet ik want ik heb daar met Marie ook gelegen. Wat een emoties, wat een gevoelens die allemaal samenkomen in mijn lichaam. Wat een bijzonder weerzien was het met de vertrouwde mooie mensen die daar dagelijks hun uiterste best doen om het ons zo aangenaam mogelijk te maken en dat alles op een menselijke manier.
De vraag waarom doen we dit? DAAROM! Omdat we allemaal deel uitmaken van één en hetzelfde. Samen is alles draaglijker. En omdat ik op die momenten de mooiste versie van mezelf ben en leef!
Uiteraard zijn we altijd opzoek naar vrijwilligers die ons team kunnen versterken op 16 december (kerstmarkt). Ik nodig jullie uit om deze datum vast te leggen in jullie agenda en deel uit te maken van deze magische dag. En weet dat met elke 15 euro je uitgeeft er een sterrenwachter en nu ook het boek van de sterrenwachters een langdurig ziek kindje zal opwachten. Zoals wij allemaal weten hoort niet enkel vreugde bij het leven, maar ook angst en verdriet. Daar kunnen we onze kinderen niet tegen beschermen. Het boek en de sterrenwachter bieden de mogelijkheid aan ouders en kinderen om samen op zoek te gaan naar dat wat er in hen leeft. Het luisteren naar elkaars verdriet, zonder oordeel en laten weten dat het er mag zijn.
Mocht je graag zelf iets organiseren voor de warmste week. Zeker doen!! meer info kijk op onze website of neem verder contact op met ons. Wij zijn jullie alvast enorm dankbaar.