6 jaar geleden lag ik met Marie in het ziekenhuis op intensieve zorg. Mijn man is door mijn ouders opgebeld met de boodschap zo snel mogelijk te komen omdat het niet goed ging. Omringd door dokters en verpleging, draden en statieven vol medicatie. Ik kan niets meer denken en voelen. Wat ik wel merk is dat ik deze keer niet weg wil. Als een leeuwin blijf ik zo dicht mogelijk bij mijn dochter. Dat was de eerste keer toen ik hoorde dat mijn dochter de diagnose kanker kreeg niet. Rennen, zo ontzettend ver weg wilde ik lopen. Weg van alles en iedereen. Nadat ze Marie hadden omsingeld met buisjes vroeg ik mezelf af hoe ik in godsnaam nog bij mijn dochter in bed kon gaan liggen. Ik wilde niet gewoon haar handje vastnemen van aan de zijlijn. Nee, ik wilde naast haar liggen, zij op mij, mijn armen als klauwen over haar om haar te beschermen voor wat zou komen. Als een leeuwin lag ik gebogen rond haar heen. En blijkbaar vond ze dat helemaal niet erg. Alles was opgestart voor het geval dat ze een hersenvliesontsteking zou hebben. Ok, vingers gekruist, laten we hopen dat het maar die ernstige, afschuwelijke hersenvliesontsteking is waar een normale mens al bang zou van worden. De dag nadien kwam de professor van Marie langs en ik voelde van ver al aan dat dit niet die stomme, mega afschuwelijke hersenvliesontsteking was. Aan haar gezicht kon ik aflezen dat dit niet in haar planning stond. In tegendeel.
Een paar dagen eerder zat ik als een moeder Theresa in de kapel van UZ Gent. Denkend en hopend dat ik Maria zou kunnen afkopen. Ik betaal pas als jij me mijn dochter terug geeft. Heelder gesprekken voerde ik. Punten die ik aanhaalde waarom ze Marie niet mocht wegnemen van ons. Uren zat ik daar mezelf te visualiseren hoe ik Marie en Axelle in mijn auto had gezet om naar school te brengen, wat ze aanhadden, welke boterhammen ik mee had gegeven, enz. Heel vreemd maar ik denk dat ik het toen al wist. Ik zag mezelf, ik zag Axelle in de auto maar ik heb Marie nooit gezien. Omdat ik het toen niet wilde zien. Ik was er niet klaar voor om dit mee te maken. Ik wilde dit niet zien.
In een aparte kamer zaten we met de professor en de dokter waar wij allemaal zot van waren. Op een hele rustige manier probeerde de professor haar verhaal te doen. We hebben slechte cellen in de hersenen gevonden van Marie. Toen ze de volgende zin uitsprak nam ze onbewust de zakdoekdoos , schoof ze naar ons en vertelde ons zo liefdevol de meest harde woorden die ik in mijn leven gehoord heb. We kunnen niets meer doen voor Marie. Het enige wat we kunnen doen is haar medicatie geven voor de druk in haar hersenen, tegen stuipen. Daar zal ze slaperig van worden. Maar hoelang hebben we dan nog? Geen week meer denk ik. Daar sta je dan. Nog geen dag geleden stond ik nog met washandjes op haar hoofd. Nog geen dag geleden was het misschien nog die verdomde hersenvliesontsteking. Wat is er intussen gebeurd, wat heb ik, wat hebben wij gemist? Na al die scans die ze heeft moeten ondergaan. Wat doe je met zulke harde, echte, onwezenlijke, grote, levensbepalende woorden?
Marie lag in mijn armen en mijn man lag met zijn hoofd tegen haar hoofd. Hoe we het gedaan hebben weet ik niet maar met haar lievelingsmuziek op hebben we haar meegenomen in een wereld van snoep, elfjes, roze nagellak, roze kastelen, lange haren, slagroomwolken, paarden met vleugels, schommels met vleugels. Wat ik me nog goed kan herinneren is dat er deze dagen veel verpleging aanwezig was. Precies of ze wilden allemaal nog iets komen zeggen. Wat ik achteraf besefte is dat ze niet direct iets kwamen brengen maar iets kwamen halen ; onbewust. Iets wat Marie voor hen had klaarliggen. Heel de kamer werd overspoeld door een warme gloed. Voor je plezier kom je niet in een kamer waarvan je weet dat het kind zal sterven. Maar daar hing op dat moment de meeste liefde. Onvoorwaardelijke liefde, liefde zonder voorwaarden. En iedereen die daar op die momenten aanwezig kon zijn heeft daar een glimp van opgevangen. Een stukje dragen ze allemaal mee in hun hart. Als bewijs dat onvoorwaardelijke liefde wel degelijk bestaat. Zo is ze gestorven op 8 februari.