Wakker worden was voor mij hetzelfde als dat je een muur van water voor je ziet en recht op je afkomt. Je weet dat je niet kan vluchten. Vluchten heeft geen zin. In een flits gaat je leven aan je voorbij. Leuke momenten, hoogtepunten, momenten waarvan je denkt dat je ze beter anders had aangepakt en nog zoveel dingen die je nog had willen doen. Maar daar is het te laat voor. In een mum van tijd is die muur van water “de tsunami” over je heen en wordt je meegesleurd naar alle kanten. Ik heb geen controle meer. Ik kan niets doen. Ik probeer met de weinige kracht die ik heb mezelf naar boven te behelpen alhoewel ik niet weet waar de boven- en onderkant is. Bij momenten is het doodstil, voel ik niets meer, het is zo stil dat ik zou denken dat ik dood ben. Maar omdat het zo donker is rondom mij , heeft het meer weg van de bodem van de oceaan. Hier ben ik bang en helemaal alleen. Zelfs al weet ik zeker dat er 30 mensen rond me staan heb ik nog steeds het gevoel dat ik daar helemaal alleen op de bodem van de oceaan lig. Ik zie niets. Op de een of andere manier heeft iets in mijn lichaam toch de drang om te leven en doet het er alles aan om terug de bovenkant te bereiken. Als ik daar eindelijk geraak kom ik net met mijn hoofd boven water. Ik neem een grote hap lucht en voor ik het weet neemt de volgende golf me terug mee naar de bodem van de zee. Ik ben uitgeput van deze strijd. Vaak denk ik dat ik dit niet meer kan en wil ik het liefst op de bodem van de grote, donkere en enge oceaan blijven liggen. Ik ben bang, bang dat ik dit gevecht niet zal redden. Ik ben even bang om dit gevecht te halen en opnieuw naar beneden gesleurd te worden. Wanneer zegt mijn lichaam stop ? Wanneer is het genoeg ? Elke dag stond ik weer voor deze ontzettend grote uitdagingen . Op de een of andere manier zat er blijkbaar nog zo ontzettend veel kracht in mij om te overleven, om deze dagelijkse strijd aan te gaan en te ondergaan. Een oerkracht die voor mij heel ver weg leek maar blijkbaar nooit zo duidelijk aanwezig is geweest in mijn lijf. Mijn verstand dat het allang had opgegeven, mijn lichaam waarschijnlijk ook maar mijn ziel die wilde blijven leven. Dat zorgde ervoor dat ik met momenten zelfs al langer mijn hoofd boven water kon houden. Ik ging nog onder, ik ging nog diep, ik werd nog meegesleurd maar wist dat er iets in mij was dat er elke keer voor zorgde dat ik er toch voor koos om terug naar boven te willen, ongeacht hoe uitgeput ik was, hoe kwetsbaar ik me voelde en hoe klein ik me voelde tegenover deze tsunami.
Waarom sterft een kind van 3,5jaar? Van die 3,5 levensjaren heeft ze ook nog eens 7,5 maanden afgezien. Ik kon en wilde niet geloven dat dit dikke pech was. Spijtig, zet u erover. Hoe langer hoe meer begon ik te lezen. Alhoewel ik mezelf zo goed als niet kon focussen omdat ik naast het lezen van een boek nog steeds bezig was met mijn dagelijkse tsunami . Vaak las ik een hoofdstuk en moest ik tot 4x toe terug lezen omdat ik niet meer wist wat ik gelezen had. Maar het gaf me wat meer rust. Ook de tsunami ebde bij momenten weg in fikse en genadeloze golven, geen muur van zee meer die op me afkwam. Dat zorgde ervoor dat er toch bij momenten wat meer ruimte ontstond voor andere dingen. Een gesprek, hier en daar over wat er in deze boeken stond. Ik deelde zo nu en dan iets wat er in stond met mijn man en vroeg hem wat hij hiervan vond. Hoe hij er tegenover stond. Niet te vergeten dat we elkaar maanden precies niet gesproken hadden. Uiteraard is dat zeker wel gebeurd maar zo voelde het niet. Ik was zo bezig met mijn hoofd boven water houden dat ik als ik eerlijk ben met mezelf geen idee had hoe het met hem ging. Paul is zelfstandige, daar was geen tijd voor verdriet, pijn, tsunami’s enz… Daar moest hij vooral laten zien dat hij er snel terug was. Want komaan, mensen zaten verdomme zonder warm water, je weet niet wat dat is zeker om een dag of 2 geen warm water te hebben of verwarming. Dat kan je als loodgieter niet maken. Als je dat wel deed had je gewoon pech en had je binnen de kortste keren geen klanten meer. Mensen vonden - door te zeggen dat ze nu al 2 dagen wachten - dat het dan al heel wat was.
Het delen van bepaalde dingen die er beschreven stonden in het boek gaven mij op de een of andere manier terug ruimte, hoop, licht, leven. Ik wilde dit delen. Niet met eender wie : met Paul ! Het verbaasde mij dat hij helemaal in niets geloofde. Het deed me zo ontzettend veel pijn. Mijn hart brak en wilde schreeuwen. Alstublieft. Voor hem was er niets meer. Dood is dood. Ze is weg en komt nooit meer terug! Zo konden we roepen tegen elkaar. Ik weet nog dat ik hem zei dat ik dat niet wilde geloven. Vond voor mezelf dat ik dit verplicht was om dit verder te onderzoeken voor mezelf en voor Marie. Zo ontstonden er veel ruzies tussen ons waarin ik heel vaak bezig was om hem te overtuigen van mijn gelijk of van wat er in dat boek geschreven stond. Toen wist ik nog niet dat het er helemaal niet toe doet. Dat verschillende waarheden naast elkaar kunnen bestaan. En dit heeft alles te maken met respect hebben voor elkaars proces. Wij blijven twee aparte mensen, met elk onze eigen visie en gevoelens. Het gaat niet over wie er gelijk heeft en wie niet. Er bestaat niet iets als "DE WAARHEID". Er bestaat enkel jouw waarheid en de ander zijn of haar waarheid. Jouw waarheid hoeft niet perse de waarheid te zijn van iemand anders. En dat is meer dan ok. Mijn taak is niet om mijn man of eender wie te overtuigen van iets. Mijn taak is om Julie te zijn en van daaruit in contact te gaan met de ander. Zonder oordeel en vrij.
Lieve mensen tot snel
Fijne zondag.
Julie