Als puber was ik onhandelbaar. Regelmatig werd er bij ons thuis met de deuren gegooid, geroepen en als je het mijn ouders vraagt NIET geluisterd en onhandelbaar. Een tiener die altijd het laatste woord wilde. Iemand die haar plan wel trok en heel veel tegenwind gaf aan haar ouders en familieleden. Iemand die alle grenzen negeerde. Ik weet nog goed dat een van mijn tantes op ons moest komen babysitten en omdat wij zo ontzettend mondig waren en zij daar waarschijnlijk helemaal van in shock was , noemde ze ons viswijven. Of ze nu gelijk had of niet , daar ging het niet om. Wij als kinderen zijn hier met ons eigen pakketje. Een pakketje dat misschien niet strookt met hetgene dat onze vorige generatie dacht, deed en voelde. Nochtans was het in mijn beleving - en nog steeds - een pakketje vol eerlijkheid, authenticiteit, wilskracht en moed. En ik kan je verzekeren dat dit pakketje nodig was om elke keer terug opnieuw op te staan, en terug te kiezen voor MIJN weg.
Ik wil jullie wat meer vertellen over mijn eigen ervaringen over die attitude die de meeste tieners hebben. En momenteel niet alleen de tieners meer maar jongere kinderen ook. En ik dacht dat Marie dat eigenwijsje was die heel goed wist wat ze wilde. En dat is ook en dat doet ze nog steeds. Maar 2 jaar later ben ik bevallen van een derde dochter Manou. Ze lijkt sprekend op Marie maar haar uitspraken zijn nog waanzinniger. Duidelijker, ik kan er niet omheen, ik kan niet doen of ze er niet zijn geweest want je mag er gerust van zijn dat ze me er wel op zal wijzen. Op haar Manou-manier. De manier die zij alleen kan. Mij terugtrekken, in het nu zetten, die koude douche geven. En zo doen al mijn kinderen dat ; elk op hun eigenwijze manier.
voorbeelden:
Ik als meegroeiende moeder: Manou, luister nu toch eens. Ik heb je al verschillende keren gevraagd om deftig aan de tafel te gaan zitten.
Manou: hoooo! Waarom moet ik luisteren. Jij luistert ook niet.
Manou vraagt of ik bij haar wil liggen in de kamer tot ze slaapt.
Ik zeg haar dat ik niet ver weg ben en haar straks nog een kusje zal geven.
Ze kan niet slapen en komt naar me toe. ze kijkt me recht in de ogen zodat ik haar zie en zegt me heel serieus: Mama, ik wil niet alleen zijn, snap je dat dan niet?
Ik: Marie, als je binnenkort beter bent dan mag je gaan spelen met de andere kindjes. Dat gaat waarschijnlijk niet lang meer duren. Echt waar beloofd.
Marie: Mama, ik zal zelf wel zeggen wanneer ik beter ben.
Ik: Axelle, heb je je kamer opgeruimd.
Axelle: ja
ik: ik geloof je niet want om eerlijk te zijn was dat de vorige keer ook niet gebeurd.
Axelle: waarom vertrouwen jullie mij niet?
Wij leven in een tijd waar wij als jonge ouders moeten vechten om het anders te doen. De waarden en normen van onze ouders stroken niet meer met onze ziel. Diep vanbinnen voelt het verkeerd en dat maakt dat we er tegenin gaan. Die onhandelbare tiener zit daar nog steeds. En volgens mij zit deze bij veel mensen. Het gevoel hebben dat je wil uitbreken. Je zit in een familiebedrijf maar je hart of ziel heeft eigenlijk een heel ander plan met je. Je wilt de waarheid vertellen maar voelt dat je beter je mond houdt om niet meer olie op het vuur te gooien, je hebt bepaalde voedingsgewoontes en voelt dat die niet stroken met die van je omgeving en ga zo maar door. Dit gevoel zit ook bij onze jeugd. En dit heeft niets met grenzen te maken. Toets goed af bij jezelf of deze grens nodig is , of deze grens gezet wordt door ons uit angst .
De jeugd van tegenwoordig die uit zichzelf nadenkt over de wereld, het voedsel dat we eten, de schoolbanken waar elk kind tegenwoordig een hekel aan heeft. Hoe in godsnaam komt dat ? Wordt het geen tijd om dat onhandelbare stuk (goddelijke intolerantie)
van onze kinderen te vieren en niet naar de therapeute te laten gaan ? Ongelooflijk blij te zijn dat ze er zijn. Zij tolereren het niet. Zij die van nature uit hebben meegekregen dat ze eerst moeten voelen en bij zichzelf mogen blijven. Waarom zijn we dat allemaal zo aan het tegenhouden? Willen we dan geen verandering? We zijn het er toch allemaal mee eens dat er heel veel dingen niet meer werken?
Als coach kom ik verschillende kinderen tegen. Werk ik met ze en zie ik bij elk kind hetzelfde. Ik zie die goddelijke intolerantie. En je kan je niet voorstellen hoe ongelooflijk blij ik daarvan word . Yes, deze eigenwijze, zogezegde onhandelbare rebellen, ze zijn er en ze gaan ervoor. Wij hebben deze aanpak nodig om deze eeuwenlange dogma's verandert te krijgen. Laat ons ze omarmen, laat het ons zijn die hen steunen. Kunnen we hen niet laten aanvoelen dat we er zijn en dit samen met hen willen ondernemen? Maar laat ons ook zeggen hoe fucking bang we zijn. Hoe wij na al die jaren van botsen het hebben opgegeven, diep gekwetst zijn geraakt en net als onze ouders als gekwetste dieren rondlopen die er alles aan doen anderen weg te houden van die wonden. Weghouden en zelfs uit de buurt houden. En daar hebben we veel voorover. Want een gekwetst dier is gevaarlijk.
mijn brief aan mijn kinderen, aan jouw kinderen, aan de nieuwe generatie,
Mijn generatie doet zijn best. Wij hopen dat we jullie een hele boek vol nieuwe standaards kunnen geven en dat jullie trots zullen zijn op ons. Het heeft ons bloed, zweet en tranen gekost. Diep in ons hart weten wij allemaal dat jullie hier niet gekomen zijn om te doen wat iedereen doet. Jullie zijn hier niet om te volgen zoals verwacht wordt. Jullie zijn hier om radicaal iets te veranderen. En ja, wij als ouders zijn bang. Bang om anders te zijn. We hebben schrik dat we voor schut worden gezet. We zijn bang voor wat anderen van ons denken, horen we er nog wel bij? En jullie mooie, prachtige sterrenkinderen proberen ons te laten zien wat er NU deze tijd nodig is. Wat wij als mensen kunnen, wat wij als mensen zijn. Jullie proberen ons - telkens weer - te vertellen dat wij onszelf niet hoeven te verbergen achter eender wat, dat het de hoogste tijd is om onszelf te zijn. Dat wij magische wezen zijn . Stuk voor stuk. Ieder op zijn unieke wijze. Dus ik vertel jullie, dat ik jullie als persoon beloof om mezelf te zijn, me niet verberg (al vind ik het mega eng). maar ik zeg je ook dat ik het af en toe niet meer zo zie als jullie en dat ik bij momenten nog steeds zal vloeken, nog steeds afwijzend zal zijn naar dingen die ik niet ken of mijn wonden openmaken. Neem je tijd, leg het ons uit. En als het moet nog eens en nog eens. Want die gekwetste stukken doen pijn en hebben tijd nodig om te genezen.
Maar weet dat mijn generatie haar uiterste best doet zodat jullie kunnen doen waarvoor jullie hier zijn. En waanzinnige radicale die-hards,, ik geloof in jullie. Ik zie jullie, ik hoor jullie. Doe jullie ding. Ik zie jullie graag! Mijn kinderen, jouw kinderen en alle kinderen van de nieuwe generatie.
Mag ik iedereen ( jong en oud ) die dit leest vragen om dit te delen ! Te delen met zoveel mogelijk mensen, jonge mensen, tieners. Zodat zij weten dat we er willen zijn.
Heel veel liefs
Julie